©
Met een degelijke klassieke opleiding en na een periode van nauwe belangstelling voor moderne jazz, begaf Sophie Agnel zich rond de jaren '90 geleidelijk aan op het verschuivende en heerlijk onzekere terrein van de vrije improvisatie, gefascineerd door de expressieve kracht van enkele van de grote ketters van het klavier, zoals Keith Tippett, Fred Van Hove of Christine Wodrascka.
Sophie Agnel past de door John Cage in het kader van de hedendaagse muziek bedachte technieken van de prepared piano aan door het prisma van de geïmproviseerde muziek. Ze zal zich toeleggen op "het inbrengen van het prozaïsche karakter van de hedendaagse wereld in de buik van de westerse muzikale verfijning" en haar instrument omvormen tot een soort "uitgebreide prepiano" of "extended piano", waarmee ze de basis legt voor een persoonlijk universum dat radicaal materialistisch, afwisselend lyrisch, abstract en sensualistisch is.
©
Geluidskunstenaar, improvisator, componist, Pascal Battus ontwikkelt een klankpraktijk die meer aandacht heeft voor het geluidsgebaar, voor het luisteren en voor de situatie die hen bepaalt dan voor een welbepaald instrument: hij heeft opgetreden in Europa, de Verenigde Staten van Amerika, Canada, Azië, het Midden-Oosten, Australië... solo of vaker met andere muzikanten. hij werkt regelmatig met dansers, visuele performers (video, licht, sculptuur...). Hij maakt tekeningen en bedenkt Geluidsmassages. Zijn werk wordt uitgezonden in de ether (France Musique, Radio Libertaire, Resonance FM, ABC...) Zijn platen zijn uitgegeven door Potlatch, Swarming, Caduc, Corpus Hermeticum, Amor Fati, Another Timbre, Cathnor, Organized Music From Thessaloniki, Herbal International..
©
Claire Bergerault studeerde piano en zang aan het Conservatoire de Poitiers en vervolgens aan Versailles. Ze behaalde een master in musicologie aan de universiteit van Poitiers en volgde schrijflessen bij Pierre Pincemaille en Yvonne Desportes. Ze verdiepte haar benadering van de hedendaagse stem met Guillermo Anzorena en Donatienne Michel-Dansac.
Als zangeres, accordeoniste en dirigente is zij momenteel betrokken bij verschillende projecten op het gebied van geïmproviseerde, experimentele en hedendaagse muziek, en bij voorstellingen waarin beeldende kunst, dans en klankpoëzie worden gecombineerd. Om het klankexperiment op orkestschaal voort te zetten, richtte zij Le Lobe op, een ensemble van 22 improviserende musici, dat zij sinds de oprichting in 2010 leidt.
©
Na zijn studies muziek en beeldende kunst (Beaux-Arts de Bordeaux) ontwikkelde hij zijn werk als schilder en beeldend kunstenaar terwijl hij sterk betrokken was bij muzikale improvisatie. Hij heeft gemengde projecten uitgevoerd over uiteenlopende benaderingen als het bos, bijen, Elisée Reclus, grotten, Jean Degottex, Darwin, rivieren...
Hij deelt zijn werk met vele kunstenaars waaronder de componist Jean-Yves Bosseur.
Momenteel werkt hij samen met Géraldine Keller, Jean-Luc Cappozzo, Raphaël Saint-Remy, Didier Lasserre, Philippe Foch...
Naast schilderen en muziek houdt hij zich sinds enkele jaren bezig met radiocreatie.
©
Woont en werkt in Grenoble.
Hij gebruikt licht en schaduw als materiaal op zich. Door elektromechanische mobiles te associëren met lichtbronnen, lokt hij variaties in ritme uit, scans van helder licht in de diepste duisternis en test hij onze visuele, ruimtelijke en temporele waarnemingen.
Deze instrumenten stellen hem in staat technieken te ontwikkelen voor het spelen met licht in optredens met muzikanten, filmmakers, acteurs, dansers, waarbij hij improvisatie beoefent.
©
Patrick Charbonnier is gefascineerd door collectieve avonturen en de menselijke en artistieke rijkdom die ze genereren. Hij treedt op binnen vier collectieven en heeft zijn eigen creatieve structuur ontwikkeld, pépète lumière.
ARFI (Association à la Recherche d'un Folklore Imaginaire)
Compagnie MUSICABRASS
QUELQUES FIERS MONGOLS
Association PEPETE LUMIERE
marc Macaruso
Actief in de internationale geïmproviseerde muziekscene sinds 1997. Als improvisator heeft hij met een groot aantal muzikanten gespeeld en zijn werk lange tijd gevoed met een intieme relatie met andere praktijken zoals dans, poëzie, experimentele film of licht, beeldende kunst of theater.
Van 1997 tot 2001 nam hij deel aan het collectieve avontuur van La Flibuste in Toulouse. In 2002 richtte hij samen met Michel Doneda het NODAL Ensemble op, dat 15 improviserende musici omvatte. Van 2006 tot 2009 richtte hij de groep "Traversées" op die muzikanten, dansers, acteurs, filmmakers en lichtontwerpers samenbrengt. Tegelijkertijd organiseerde hij van 2000 tot 2007 het festival "Actes Temporaires" in de Dordogne en gaf hij meer dan honderd concerten, en werd hij regelmatig uitgenodigd om op te treden op verschillende festivals en podia over de hele wereld.
Hij wordt regelmatig uitgenodigd om op te treden op verschillende festivals en podia over de hele wereld en is verschenen op een twintigtal platen en verschillende labels in verschillende formaties. Hij was ook te gast op verschillende radiostations zoals France Culture en France Musique. In 2012 richtte hij Le UN op en in 2019 het Uppercut Festival in Bordeaux.
©
In 1978 richtte hij in Toulouse het riettrio HIC ET NUNC op waarmee hij door Frankrijk reisde. Tegelijkertijd nam hij samen met musici, acteurs, dansers en dichters deel aan de oprichting van het IREA (instituut voor artistiek onderzoek en uitwisseling).
In de jaren tachtig nam hij deel aan vele improvisatieprojecten en werd hij een regelmatige gast op het Chantenay Villedieu festival. Zijn zeer persoonlijke speelstijl ontwikkelde zich in contact met kunstenaars uit alle lagen van de bevolking die zich met improvisatie bezighielden. Hij ontmoette Fred Van Hove, Phil Wachsmann, Max Eastley, John Zorn, Eliott Sharp, Elvin Jones en anderen.
In 1985 nam hij zijn eerste album TERRA op en knoopte tegelijkertijd relaties aan met muzikanten en artiesten die tot op heden voortduren: Barre Philipps, Benat Achiary, Ninh Lê Quan, Martine Altenburger, Ly Thanh Tien, Michel Mathieu, Michel Raji, Daunik Lazro, Serge Pey, Ana Ban.
In de jaren 90 werden deze reizen en zijn associaties uitgebreid: Camel Zékri, Keith Rowe, Tetsu Saitoh, Kazue Sawai, Gunter Muller, Fabrice Charles, Gérard Fabbiani, Bhob Rainey en de dansers Masaki Iwana, Valérie Metivier, Yukiko Nakamura.
Sindsdien is hij betrokken bij de internationale improvisatiescene en heeft hij gereisd en opgetreden in Europa, Afrika, Japan, Rusland, Canada, de VS en Zuid-Amerika, waarbij hij overal kunstenaars heeft ontmoet die zich met deze praktijk bezighouden. Deze transversaliteit, gekenmerkt door een openheid voor diversiteit, heeft zijn unieke en resoluut hedendaagse stem gevormd. Hij heeft een vijftigtal albums opgenomen op Europese, Japanse en Amerikaanse labels.
©
Camille Emaille is een veelzijdige percussionist. Voor haar stopt muziek niet bij een definitie van genre en stijl, maar bij die barst, die groef van het sublieme die schuilgaat achter een geluid, een ruis, een licht... Optredend in solo improvisatie, in zijn verschillende formaties (trio met Hans Koch en Dieb13, Quintet Escargot, Duo Oxke Fixu), naast musici als Fred Frith, Peter Brötzmann, Heiner Goebbels of voor live optredens (Dance: Les Assaillants E. Sicard, Everything That Happened and would happen, H. Goebbels, Theater: Die Schwarze Spinne, T. Köhler, enz.) is ze er altijd op gebrand haar instrumenten te verkennen in dienst van een zoektocht naar de klank en de energie die haar bezielt.
©
Als contrabassiste verkent ze zowel improvisatie als meer geschreven muziek op de grens tussen traditionele en hedendaagse muziek. Haar spel wordt gevoed door een intieme relatie met het lichaam, innerlijkheid, ritme, materiaal en het levende karakter van de klankkleur.
Ze beoefent geïmproviseerde muziek in langdurige projecten, in een trio met Lionel Garcin en Seb Bouhanna, met Céphéïdes (Gérard Fabbiani en Sophie Délisée), met Klank (met Lionel Garcin en Loic Guénin), Crissements d'Elles (contrabastrio) en wordt verrijkt door bijzondere ontmoetingen (Emilie Lesbros, Michel Doneda, Lionel Marchetti, J-M Montera, Luc Bouquet, Daniele Ors Hagen, Bastien Pelenc, Thomas barrière, Jean Cohen Solal, Dalila Khatir...).
Zij heeft met de Montanaro Company (nieuwe traditionele muziek) van trio tot groot ensemble opgetreden in Frankrijk en in verschillende landen van Oost-Europa, Magreb en Zuid-Amerika, en heeft zo veel mogelijkheden gehad om musici van hier en daar te ontmoeten: Djamchid Chemirani, Nena Venetsanou, Moneim Adwan, het Marokkaanse ensemble Al Maoussilia, Sayon Camara, Pedro Soler...
Vandaag zet ze projecten voort die improvisatie, hedendaagse schriftuur en traditionele muziek mengen binnen de Cie Grain de son met Laurence Bourdin (elektro-akoestische draailier) en met de Cie Subito presto - Quartet Désirs Chroniques.
halousmen
Bertrand Gauguet speelt altsaxofoon in solo- of collectieve context van nieuwe muziekimprovisatie. Hij is ook componist van elektronische muziek en heeft talrijke stukken en originele soundtracks geproduceerd voor dance, film en radio. Hij onderzoekt de relatie tussen muziek en niet-muziek en geluid als medium voor meditatie. Zijn discografie omvat tot op heden een vijftiental albums die door Europese labels zijn uitgebracht. Hij was laureaat van de Kujoyama Villa in Kyoto in 2011.
Samenwerkingen met Éliane Radigue, John Tilbury, Sophie Agnel, Franz Hautzinger, Andrea Neumann, Eddie Prevost, Isabelle Duthoit, Xavier Charles, Thomas Lehn, Carol Robinson, Pascal Battus, Eric La Casa, Robin Hayward, Michel Doneda, Thomas Korber, Tetsu Saïtoh, Cyprien Busolini, Andy Guhl, Mike Bullock, Tetuzi Akiyama, Toshimaru Nakamura, Grands Lacs, Insub Meta Orchestra, Ensemble Un, Christian Barani (video), Sophiatou Kossoko (choreograaf), Catherine Contour (choreograaf).
jeff Humbert
Anouck Genthon is vioolimprovisator en etnomusicoloog. Haar werk is geworteld in de ontwikkeling van haar eigen geïmproviseerde taal door de ervaring van geluid en luisteren. Ze speelt in verschillende contexten op het kruispunt van geïmproviseerde, experimentele, hedendaagse en traditionele muziek via verschillende projecten van solo tot groot ensemble (solo aẓǝl, duo met/Jacques Demierre, Mathias Forge, Antoine Läng, Pascal Battus, tangent mek trio, TANDEM trio, LGBS Quartet, Insub Meta Orchestra, Le Un Ensemble, Chuchchepati Orchestra).
Ze houdt zich graag bezig met transversale onderzoeksvormen zoals klankpoëzie, theater en dans (Tǝɣǝrit met Jacques Demierre, duo met/Tamara Bacci, Suivre la ligne met/Florence Freitag, The languages came first. Het land na., Laborintus X...).
Zijn werk is uitgegeven door Newwaveofjazz, Another Timbre, Confront Recordings, UNRec, Insub. Records, Le petit label, Thödol.
Zij maakt deel uit van @ptt in Genève en Sonorama in Lausanne (promotie van akoestische kunst op het gebied van muziek, taal, beeldende kunst en geluidsstudies). Zij is de auteur van het boek "Musique touarègue. Du symbolisme politique à une singularisation esthétique" (L'Harmattan, 2012) over het proces van singularisering van de hedendaagse Toeareg ishumar muziek in Niger (UdM Montreal / EHESS Parijs).
michelle Albertini
Nina Garcia experimenteert halverwege tussen geïmproviseerde muziek en noise. De uitrusting is tot een minimum beperkt: een gitaar, een pedaal, een versterker. De nadruk ligt op gebaar en onderzoek naar het instrument, zijn resonanties, zijn grenzen, zijn uitbreidingen, zijn onzuiverheden, zijn hoorbare hoeken: om mee of tegen te gaan, om het te bevatten of te laten klinken, om het te ondersteunen of te schenden.
Ze speelt regelmatig solo onder de naam "Mariachi", in de groep mamiedaragon, in duo met de Deense tromboniste Maria Bertel of de drummer Augustin Bette.
Ze heeft gespeeld op Instants Chavirés, Parijs / Sonic Protest, Frankrijk / LUFF, Lausanne / Cave 12, Genève / Café de la Danse, Parijs / All Ears, Oslo / Mayhem and Jazz House, Kopenhagen / Café Oto, Londen / Echoraum, Wenen / Occii, Amsterdam / Skanu Mezs, Riga / Ateliers Claus, Brussel / Festival Banlieues Bleues, Pantin / Musique Action, Nancy / Festival Météo, Mulhouse.....
peter Gannushkin
Alle hoorbare en onhoorbare geluiden in het universum vormen een inspiratiebron voor mijn muziek, zoals fysieke beweging, kunst, architectuur, lekker eten, elektronica, kwantumfysica en de natuur.
Ruimdenkendheid, gecombineerd met grote muzikaliteit en andere baanbrekende disciplines, is de drijvende kracht achter mijn werk.
Ik richt me op experimentele, geïmproviseerde en hedendaagse muziek. Ik ben lid geweest van groepen als The Electric Aardvark, waar we veel met elektronica werkten, en Field of Ears, waar filmmakers bij betrokken zijn.
In samenwerking met choreografen Marek Jason Isleib, Hisako Horikawa, Lily Kiara en Julyen Hamilton gaat het over wat er gebeurt als beweging, ruimte en geluid gelijk zijn.
Ik heb getoerd en opgenomen met Asko / Schönberg, Nieuw Ensemble, The Ex, Oliver & Heggen, High Birds, The Barton Workshop en Lysn.
Sinds 2019 speel ik in een duo met Hilary Jeffery, een trombonist en componist die woont en werkt in Berlijn.
Belangrijke thema's in ons werk zijn bewustzijn, innerlijke ruimte, afstemming, uitgebreid luisteren, aanwezigheid en multidimensionaliteit.
CD's en DVD's zijn beschikbaar op mijn website
©
Overtuigd improvisator sinds het begin. De ontdekking van John Coltrane (aan het eind van zijn "stellaire regio" carrière) was beslissend, muziek door de materie, zoeken naar geluiden, ze grijpen, verliezen, niet vinden, niet vasthouden, vergeten, temmen, allemaal tegelijk!
Vergeet je oorsprong niet, diegene die je oor hebben doen groeien, de kraut, Canterbury, de psyche, de 70's rock, de hedendaagse muziek waar je naar luistert als je jong bent zonder je zorgen te maken over de codes, wat weet je, dat alles komt altijd naar voren in verspreide toetsen, volgens de projecten:
in een groep; KOD B, GHOTUL, NÜK (ELECTRIK), PÜK zeer recent, in duo met Jean Luc Petit, Jérome Noetinger, Jean Marc Foussat, Cécile Thévenot, Gaël Mevel, Sébastien Lemporte, Nicolas Thirion....
in solo ; met een nieuw instrument, een basdrum van 1 m diameter, plat... om te wrijven natuurlijk, maar ook om te blazen.
in collectief ; LA GÉNÉRALE D'EXPERIMENTATION , voortgestuwd door WHY NOTE in Dijon en zelfs een poging tot schrijven, met een zeer persoonlijk project L'ARPENTEUR, rond de geschriften van Henry David Thoreau.
©
Na een opleiding als klassiek cellist (conservatoriumprijs) en als muziekhistoricus (doctoraat), verbreedde Soizic Lebrat haar praktijk als uitvoerder tot die van improvisator, componist en muziekonderzoeker. Toegewijd aan een experimentele aanpak, leidt ze onderzoekscreatieprojecten in muziek (Ope1000, Fabrique de musique, Radiophonium). Ze werd uitgenodigd op talloze festivals en podia voor jazz, geïmproviseerde, experimentele en hedendaagse muziek. Ze speelt solo (Bleu Solo, Double Frictional Wheel, Solo Suite) of met anderen, zowel in duo's, trio's, kwartetten (Trio Duthoit Oshima Lebrat, Quatuor Brac, Quatuor LGBS....) als in grote ensembles (Système Friche, Grand FouBand, Grand8, Ensemble UN...).
©
Lionel Marchetti is een componist van musique concrète. Hij werkt dagelijks in wat hij graag zijn geluidsstudio noemt aan een muzikale poëtica die mogelijk wordt gemaakt door het gebruik van geluidstechnologieën - van analoog tot digitaal - van het gebruik van de luidspreker tot de bijbehorende opname, tot de acousmatische interpretatie, en dit in de lijn van deze specifieke kunst.
Om zijn werk in een notendop te omschrijven, citeert hij graag Kenneth White (cf. Déambulations dans l'espace nomade - Actes Sud, 1995): "Concreet of abstract? Ik hou van het abstracte waar een herinnering aan substantie overblijft, het concrete dat verfijnd wordt aan de grenzen van de leegte".
Lionel Marchetti wijdt zich ook, op het podium, in solo, aan improvisatie (experimenteel analoog apparaat met verschillende microfoons, feedback, radiogolven, bandrecorder, gemodificeerde luidsprekers, analoge synthesizers enz.) en met muzikanten zoals Jérôme Marchetti, aan de creatie van een soundtrack.) en met musici als Jérôme Noetinger (elektronica, bandrecorder), Xavier Garcia (elektronica), Seijiro Murayama (percussie, stem), Jean-Baptiste Favory (compositie, elektronica), Emmanuel Holterbach (compositie, elektronica), Pierre Mottron (en) (stem), Yan Yun (elektronica), Carole Rieussec (elektronica), Sébastien Églème (viool), Michel Doneda (saxofoon), Patrick Charbonnier (trombone), Nicolas Losson (elektronica), alsook met de Japanse muzikante en danseres Yôko Higashi (compositie, elektronica en butô dans).
Tegelijkertijd houdt Lionel Marchetti zich bezig met poëtisch schrijven (zie La Revue des Ressources [archief], of het tijdschrift Lampe-tempête2) en met een theoretische benadering van musique concrète en de kunst van de luidspreker, als praktiserend kunstenaar van het genre.
Zijn boek La musique concrète de Michel Chion (Metamkine, 1998) blijft het meest opgemerkt - evenals zijn essay Haut-parleur, voix et miroir... - technisch essay in briefvorm (Entre-deux / Mômeludies éditions / CFMI de Lyon, 2009).
Zijn muzikale composities worden beschouwd als een echte bioscoop voor het oor.
©
Op het kruispunt tussen regie, beeldende kunst en acteren is Michel Mathieu, acteur-protestant, ook een "performer" in die zin dat hij deze talen aangrijpt om ze in een handeling te kristalliseren, om stukjes betekenis, inhoud, flarden van woorden, een lichaam/teken in resonantie met de schokken en gebreken van onze recente geschiedenis op te bouwen.
Michel Mathieu, die optreedt in Frankrijk en in het buitenland, onderhoudt een bevoorrechte relatie door interactieve ervaringen met improviserende musici. Door dit soort verkenningen heeft hij vaak andere kunstenaars, dansers, beeldend kunstenaars of dichters ontmoet, zoals Serge Pey.
Michel Mathieu richtte samen met Mamadi Kaba in 1968 in Toulouse het Théâtre de l'Acte op en regisseert sindsdien de meeste producties. In 1988 richtte hij samen met Jacky Ohayon het Théâtre Garonne in Toulouse op, waarvan hij tot 1994 mededirecteur was. Hij is initiatiefnemer van praktische theatercursussen aan de universiteit van Toulouse-le Mirail, waar hij sinds 1974 lesgeeft. Onlangs richtte hij de experimentele ruimte Le Ring op (2005).
Hij ontving ook de Portugese prijs van de critici voor Terramoto no Chile, met het Teatro do mundo van Lissabon.
©
Natacha ontwikkelt een taal van verzet die zij langue des bois noemt, een onarticuleuze taal die stem geeft aan hen die weinig of geen stem hebben, een taal die bestaat uit hybridiseringen. Mettertijd bestuiven de stem en de taal van het bos verschillende ecosystemen. De performances en improvisaties van de kunstenares, uitgerust met deze procesmatige taal, confronteren zowel het vocale potentieel als kwesties van normaliteit en
van esthetiek, d.w.z. de grenzen die wij aan de stem, aan de taal toekennen: die van gender, klasse, registers, overheersing van betekenis...
Bovendien houdt Natacha ervan collectieve en experimentele vocale praktijken te stimuleren, in verschillende contexten (sociaal centrum, kunstschool, psychiatrisch centrum, penitentiaire instelling, in situ). Sinds 2013 is ze in residentie bij het Gmem, een nationaal centrum voor muzikale creatie in Marseille, waar ze verschillende onderzoeks- en creatieprojecten uitvoert. Haar weg wordt gekenmerkt door talrijke ontmoetingen en samenwerkingen, met langdurige affiniteiten met eRikm, Michel Doneda, Cécile Duval, Catherine Jauniaux, Aude Romary, Christophe Cardoën, Terminal Beach... Anderzijds heeft Natacha Choeur tac-til opgericht, een koor met ziende en niet-ziende mensen, waarin ze nieuwe compositievormen creëert, op afstand van het visuele veld. Choeur tac-til werkt samen met andere componisten en kunstenaars, met name het Home-project van Jean Luc Guillonnet en Eric la Casa. Ze woont momenteel in Marseille en heeft opgetreden in Frankrijk, India, Italië, Griekenland, Rusland, België, Argentinië, Duitsland, Quebec, Canada, IJsland, Hongarije, Spanje, Marokko, Oostenrijk, Palestina en Zwitserland. Haar concrete stukken en radiocreaties worden uitgezonden op lokale, nationale en internationale zenders, webradio, digitale magazines: radio libertaire, france culture, france musique, EAR YOU ARE Brussels, Wi Watt 'heure-, P-node, Résonance Montréal, Chimères Athènes Grèce..
kyo Marchetti
Componeert musique concrète in de studio en beoefent improvisatie op het podium en thuis met een elektroakoestisch apparaat dat bestaat uit bandrecorders, een mengpaneel, analoge synthesizers, luidsprekers, microfoons en elektronica...
Geeft ook conferenties en workshops over musique concrète, improvisatie, distributie- en productiekwesties en parallellen met natuurwijn...
Speelt solo of met begeleiding.
Geeft leiding aan Metamkine, een postordercatalogus gespecialiseerd in elektroakoestische en geïmproviseerde muziek, vanaf de oprichting in 1987 tot april 2018.
Lid van het redactiecomité van het kwartaalblad Revue & Corrigée van 1989 tot 2014.
Lid van het team van 102 rue d'Alembert in Grenoble van 1989 tot 1998: film- en muziekprogrammering.
©
Hij boetseert, modelleert en holt het klankmateriaal uit met zijn saxofoons en contrabasklarinet. Improvisatie staat centraal in zijn preoccupaties. Van solo tot groot ensemble, Le Lobe met Claire Bergerault, het Ensemble Un onder leiding van David Chiesa, via talrijke duo's met Christiane Bopp, Benjamin Duboc, Benoît Kilian, Fabrice Favriou, Mathias Pontevia, Didier Lasserrre, Daunik Lazro... in trio met B. Duboc en Makoto Sato of Richard Comte en Simon H. Fell, vinden we hem ook bij het Barbares kwartet met Jean-Marc Foussat, C. Bopp, M. Sato, en andere projecten die altijd openstaan voor het akoestisch onderzoek tussen geïmproviseerde en hedendaagse muziek.
©
Als gulle, onverzadigbare en prolifieke muzikant vermenigvuldigt hij al jaren zijn samenwerkingen, zowel op het gebied van hedendaagse muziek, jazz, geïmproviseerde muziek als live performance.
Als solist ("Ipteravox" uitgebracht in 2010 op Helix / Circum-Disc) verkent hij het spectrum van de trompet, van de zachtste zuchten tot de meest levendige uitbarstingen. In een volledig akoestische stijl ontwikkelt hij zijn betoog heel sereen, ondersteund door enkele voorwerpen die hem een extra klankrijkdom geven. De originaliteit van zijn artistieke aanpak heeft hem al geleid tot solo-optredens in Frankrijk (Brest, Montpellier, Besançon,...) en internationaal (Nederland, Engeland, Italië, Japan, Australië,...).
Hij is te zien in duo's met Nicolas Mahieux of Seijiro Murayama.
Hij is naast Satoko Fujii, Natsuki Tamura en Peter Orins te vinden in het fabelachtige Frans-Japanse kwartet Kaze: verschillende internationale tournees sinds 2011 (Japan, Israël, Europa, VS, Canada, Australië) en 4 platen ("Rafale" in 2011, "Tornado" in 2013, "Uminari" in 2015, "Atody Man" in 2018). In 2015 ontstond een uitbreiding van het kwartet met pianiste Sophie Agnel en drummer Didier Lasserre (Trouble Kaze, schijf "June" uitgebracht in 2017).
Hij is ook lid van het luchtkwartet WABLA (We Are Bodies Listening in Action), dat in 2012 ontstond uit deze eenvoudige oplossing om de souffie aan de luchtcompressor te hangen om zich te bevrijden van de organische grenzen van de ademhaling en zich te concentreren op het modelleren van klanken en het componeren in de tijd (met Thierry Madiot, Yanik Miossec en David Bausseron).
Sinds 2013 is de artistieke leiding van het Grand Orchestre de Muzzix aan hem toevertrouwd. Dit orkest met variabele geometrie (potentieel 28 musici), waar bijna alles is toegestaan, richt zich uitsluitend op het hedendaagse repertoire, het collectief nodigt af en toe internationale componisten uit zoals Anthony Pateras, James Saunders of Michael Pisaro met wie het werkt aan de interpretatie van bestaande stukken of stukken die speciaal voor het collectief zijn geschreven.
Samen met Didier Aschour regisseert hij de creatie van "Hoketus & Slow Movement" (in november 2018 in de Rose des Vents, nationaal podium van Villeneuve d'Ascq), waarbij 14 muzikanten van het collectief Muzzix en het ensemble Dedalus worden samengebracht in een werk gebaseerd op twee grote werken van het postmodernisme: enerzijds het stuk van David Lang, Slow Movement (1993) en anderzijds het emblematische werk van Louis Andriessen, Hoketus (1976). Deze samenwerking van de twee ensembles is niet de eerste, want ze heeft al geleid tot de creatie van de voorstelling "Round the World of Sound", over de madrigalen van Moondog (creatie in mei 2014 in de Rose des Vents en optredens in verschillende festivals en nationale podia) Hij is ook lid van het hedendaagse muziekensemble Dedalus, een ensemble geassocieerd met het GMEA, Centre National de Création Musicale Albi-Tarn. Zijn repertoire is gebaseerd op vrije instrumentatiepartituren van Noord-Amerikaanse en Europese experimentele hedendaagse muziek van de jaren zestig tot nu. Met Dedalus heeft Christian Pruvost deelgenomen aan talrijke concerten en opnames die door critici over de hele wereld zijn geprezen.
©
Dominique Regef, klassiek geschoold op de cello, ontwikkelde een passie voor poëtische liederen en trad eind jaren zestig op in Parijse cabarets op de linkeroever, waarbij hij zichzelf begeleidde op de gitaar.
Begin jaren 70 ontdekte hij de draailier, een populair instrument van middeleeuwse oorsprong, en nam hij deel aan de opkomst van de folkbeweging die dat decennium kenmerkte. Hij speelde in een van de eerste Franse folkgroepen, Mélusine, en vervolgens bij de groep Malicorne.
Hij begeleidde ook zanger-gitarist Steve Waring, naast saxofonist Philippe Maté. Hij kwam dichter bij de jazzscene en begon vrije improvisatie te beoefenen, een totaal vernieuwende benadering van de draailier.
Hij is ook geïnteresseerd in middeleeuwse muziek en maakt kennis met hedendaagse instrumenten uit deze periode, zoals de rebec en de strijkdraailier. Zijn nieuwsgierigheid leidde hem uiteindelijk naar Indiase muziek, met een instrument uit Rajasthan, de dilruba.
In de jaren tachtig verhuisde hij naar Toulouse en begeleidde hij de Occitaanse zangeres Rosine de Peire en haar dochter Martine, met name op het troubadour-repertoire.
Zijn ontmoetingen met de Baskische zangeres Beñat Achiary en de musici Michel Doneda en Lê Quan Ninh bevestigden zijn voorliefde voor geïmproviseerde muziek, en met deze laatste twee creëerde hij het trio SOC.
Hij treedt ook solo op met zijn draailier, waarbij hij schrijven en improvisatie combineert (CD "Tourneries").
Hij speelt in een creatie van de Toulouse realistische rockzanger Eric Lareine.
In 1993 nam hij deel aan de opname van het gelijknamige album van Stephan Eicher in Carcassonne, die hem carte blanche gaf om het concert als solist te openen.
Vandaag presenteert hij een solo waarin hij zijn eigen composities en improvisaties integreert met covers van Angelsaksische (Beatles, Donovan, Sting...) en Franse (Brassens, Nougaro...) nummers, maar ook jazz (Coltrane, Miles, Dollar Brand...) en klassieke thema's (Erik Satie, Franz Schubert...).
Op die manier geeft hij uiting aan zijn verlangen om de kunstmatige grenzen tussen muzikale culturen die al te vaak geïsoleerd leven te openen, door zich te baseren op het klankcontinuüm van de draailier, waarvan de drones een Ariadne-draad vormen die ons meeneemt op een reis door ruimte en tijd.
©
Na haar studie klarinet wijdt zij zich sinds 1997 aan de cello, en meer bepaald aan improvisatie en experiment, waarbij zij zich in haar werk richt op de zoektocht naar elke klankmaterie die aan het instrument kan worden onttrokken. Voor haar is muziek geluid, materie en beweging en daarom zoekt zij naar overeenkomsten met dans (Marie Cambois, Aurore Gruel, het gezelschap Astragale, Stefano Taiuti), tekst (het gezelschap Endimanchés, Heidi Brouzeng), schilder- en tekenkunst (Arik F Palmer), licht (Jean-Gabriel Valot, Christophe Cardoen), poëzie (Rémi Chechetto, Lucie Taieb) of in projecten die verschillende disciplines combineren.
Als auteur van een monoloog, "ME 109", heeft zij in samenwerking met regisseur Hugues Reinert gewerkt aan de theatrale bewerking ervan in een creatie die theater, muziek en dans combineert met Hélène Géhin en Pascale Manigaud (creatie in januari 2011 in het Centre Culturel André Malraux Scène nationale de Vandoeuvre les Nancy).
Sinds 2011 ontwikkelt ze een onderzoeksproject rond de cello en elektroakoestische muziek: "I broke my cello and ?" met Jean-Philippe Gross, "Cellostries" met Marco Marini, "Discordes" met Jérome Noetinger.
Ze is ook geïnteresseerd in moderne vioolbouw, en ontwikkelt een spel op de cello van koolstofvezel van de Amerikaanse vioolbouwers Luis and Clark, die kan worden gebruikt als een uitgebreid instrument, met veren, microfoons, kleine luidsprekers en diverse voorwerpen.
Daarnaast probeert ze haar benadering van improvisatie en haar openheid voor het klassieke instrument te delen door les te geven aan de Ecole Nationale de Lutherie in Mirecourt.
Sinds 2014 is ze artistiek directeur van de vereniging Bruissement, die net haar tweede creatie, "limbe", heeft geproduceerd met Christophe Cardoen (licht), Natacha Muslera (stem) en Stefano Taiuti (dans)
©
Geboren in 1973, treedt hij overal ter wereld op om zijn verschillende passies te omarmen.
Als improviserend violist is hij sinds 1994 actief en heeft hij een dozijn albums geproduceerd in Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Portugal en Nieuw-Zeeland. Hij is betrokken bij grote ensembles en bij talrijke groepen. Als geluidsontwerper kreeg hij in 2012 de SCAM-prijs voor geluidsontdekking.
Als beeldend kunstenaar maakt en exposeert hij zijn collages onder de naam Serial Cutter. Ten slotte creëerde hij in 2012 samen met Fanny Baxter de TOURISME IMAGINAIRE, een kunst- en erfgoedbelevingsreis die de weg opent naar vernieuwend toerisme.